Another day at the office

In 2011 kon ik de droom realiseren die al een paar jaar op mijn bucket list stond. Lees hier het verslag:

Na de 2010-uitvoering van "almere" wist ik het: ik wil mijn eerste hele triathlon doen voor mijn 40e. Moest ik nog wel even bespreken met mijn gezin...... 

Proloog

Op die dag finishte ik na twee jaar kwakkelen met een hernia voor het eerst weer een triathlon....de triple play met Ruud en Lars. Ik had mijn lichaam terug en was mentaal klaar om de uitdaging aan te gaan. 

In het najaar stippelde ik het plan uit met maatje en coach Lars en besloten in de winter het accent te leggen op lopen. Dat is en blijft het moeilijkst voor mij en had dus de meeste aandacht nodig. 7heuvelen, egmond, midwintermarathon.....allemaal gelopen met trainingsopdrachten van de coach.... Nog heel erg zoeken naar balans, naar het juiste schoeisel en naar energie. 

In het voorjaar kwam het licht en de zon....we konden gaan fietsen en de conditie werd snel opgebouwd, trainingskamp op Mallorca werd goed verteerd eind april en het vertrouwen steeg. 

Ook lopen ging steeds beter...ik kon duurlopen van 2 uur verteren zonder noemenswaardige reactie. Wel kreeg ik last van mijn voorvoeten. Na de eerste en enige test in Neerpelt (halve triathlon) leidde dit tot een ingreep. De test slaagde, maar mijn voetpijn werd ondragelijk; er moest ingegrepen worden. Op advies van Lars naar de orthopeed voor zolen en een paar nieuwe, andere loopschoenen. Riskante onderneming 2 maanden voor d-day, maar het pakte goed uit. 

Toen kwam de vakantie periode en dus de laatste 4/5 serieuze weken voor d-day. In mijn vakantie in het heerlijk Fryslan veel gefietst langs elfsteden, skutsjesilen en het kaatsen. Zwemmen in de friese meren en lopen door de prachtige natuur. Prima natuurlijk, maar mentaal wel zwaar omdat ik Madelon en Milko veel achter moest laten en de vakantiemomenten met hen wel miste. 

Bij terugkomst van vakantie stonden de echt serieuze trainingen op het programma: 200 km fietsen en koppel met 160 fietsen en daarna lopen. En dat ging goed. Na mijn tocht om het markermeer van 190 km was ik nog fris en wist ik het zeker: dit ga ik halen! 

De taperweek zal ik jullie besparen: was saai....voelde me ellendig....maar weet sinds 27 augustus wel waar het goed voor is. Op woensdagavond voor de wedstrijd kreeg ik nog wel een act voorgeschoteld van milko en madelon die mij met zang en dans in een hilarische show een hard onder de riem staken. 

Dan is het vrijdag de dag voor d-day. Vrij genomen om rustig voor te bereiden: fiets vertroetelen, spullen pakken, voeding voorbereiden en naar de registratie. Daar ontmoet ik mijn collega's van Trouw nutrition die ik ook dit jaar weer gemobiliseerd heb om mee te doen aan de business triathlon. Dit jaar zelfs met twee teams! Dat wordt leuk. Fiets en kleding inleveren en naar huis: benen omhoog, pasta eten en voedingstas en coachtas vullen. Na de lekkere pasta van madelon ga ik om 21u onder de wol..... Om 23:30 slaap ik. 

Raceday

Om 4:15 uur zaterdagochtend wordt ik wakker. Ik ben er klaar voor! Bed uit, douchen en proberen zoveel mogelijk brood met jam en appelstroop te downloaden....ik kom tot 5. Madelon en ik komen om iets over zessen aan in de donkere havenkom waar mijn verzorgingsteam even later ook al paraat staat; Ruud en Lars en Annamarie....wat een top team. 

Fiets onder zijn dekentje vandaan halen, laatste check, bidons erop en dan wetsuit aan en naar de start achter de bagpipes aan....wat is dat toch een mooie traditie. 

Bij het strandje zie ik een behoorlijk zeetje op het gooimeer staan, dit zijn wel serieuze golfjes...even inzwemmen leert dat ik niet te bang hoef te zijn. Temperatuur is prima en ik kom er aardig doorheen. Ik loop naar het startvak. Daar kan ik nog even kletsen met schoonpapa Peter en Madelon. Laatste kus en klaar voor de start. Ik voel veel rust en vertrouwen. 

De race

Pang en we gaan. Naar eerste boei schuin tegen de wind in, gaat prima, moet even slag vinden omdat links ademen soms misgaat (golf water in je gezicht) maar vind mijn slag en ruimte om te zwemmen. Naar de tweede boei is recht tegen de wind in en dus meer werk...slag verkorten gaat ook weer goed. Vervolgens wind mee naar de wal voor een landlap. Er zit 1,1 km op en ik voel me goed. Tweede verbindingsstuk gaan we in...het eerste stuk is hetzelfde als de eerste ronde dus ik weet wat tw doen. Krijg wel kleine krampjes in mijn rechter kuit maar krijg het goed onder controle door hem op te strekken tijdens het zwemmen. Vanaf ongeveer 1,8 km gaat het met zijwind richting de haven....dat gaat lekker...linkerkuit krampt ook maar ik weet hoe ik het moet doen. Een mede atleet niet....die tref ik schreeuwend om hulp voor me....ik help hem uit zijn kramp en zwem door...ik hoop dat hij ook gefinisht is...

De haven is in zicht....ik ben zeer ontspannen, concentreer me op goed wisselen: niet vallen bij uit het water klauteren, geen kramp krijgen bij omkleden..... Dat lukt! Stap het water uit en zie al wat collega's in hun blauwe jassen, hoor madelon roepen vanaf de kant: zwaaien voor de foto! Die 1:14 zwemmen is omgevlogen. 

Ren de wissel in en ga me omkleden...fietskleren aan... Even goed verzorgen. Het is buiig en waait dus ik rijd met een jackje weg. Dat houdt me de eerste kilometers warm, schoenhoezen laat ik achter...ik verwacht geen harde buien. Ren de wisselzone uit en zie wat collega's en mijn moeder. Een kus op de mond en door voor 180 km fietsen. Door het stadion waar mijn support zit....ik wordt door hen het fietsonderdeel ingeschreeuwd. Bij begin van de dijk roept Lars: goed verzorgen en frequentie draaien....dat doe ik dus ..... Mijn hartslag moet gaan zakken tot onder de 140 slagen....hij zit dan nog op 149. Na 10-12 km lukt dat. Goed drinken en goed eten. De wind is hard en niet ongunstig. Eerst voornamelijk mee en aan de zijkant, tweede deel korte stukken tegen...maar met beschutting. Ik fiets op met ene Jasscha....we hebben eenzelfde tempo.

Ronde 1 gaat snel voorbij. Voedingsplan werkt (afwisselend per uur een liter powerbar of gels met water). Eerste doorkomst...bidon met gel aannemen en horen dat je er nog goed uitziet (zal niet de laatste keer zijn die dag). 

Ronde 2 loopt iets zwaarder...houd goed tempo en kom met weinig verval 1:58 en daarna 2:00. Ronde 3 komt eraan...wind is iets gedraaid maar voel me erg sterk. Haal veel mensen in en dat motiveert, bevestigd dat ik nog fris ben. 

Nu naar de wissel rijden; laatste kilometers nog goed drinken om het lopen goed in te gaan. Rij de haven in en kom in het stadion een supportersvak met allemaal mensen voor mij tegen....ongelofelijk gaaf gevoel! Al die mensen zijn voor mij gekomen....heel bijzonder. Snel wisselen dan kan ik ze weer zien, ik verheug me op het rennen door het stadion. 

Breed lachend door het stadion de energie opslurpend ren ik de dijk op...daar krijg ik vervolgens nog een ovationele ere haag van mijn business triathlon collega's en wordt zo voortgestuwd naar de eerste coachpost. Ik bedenk me dat ik rustig moet starten...daar waarschuwt iedereen voor, Ruud en Lars roepen dat ook naar me vanaf de fiets op de dijk. Eerste kilometers gaan nog niet zo lekker....benen wel, maar mijn maag is onrustig...ik heb wat last van de sportdrank die ik in de laatste kilometers fietsen heb genomen. Ik bespreek het met Lars, we besluiten het plan aan te passen en over te gaan op gels en cola. Na een uurtje lopen is het weer rustig in de buikholte na wat ontluchten. 

Eerste rondje gaat lekker. Na 1:44 weer bij het stadion om de support op te halen, Madelon roept dat ze mee gaat fietsen. Gezellig. Luidzingend voor me fietsen ze mee naar de coachpost op 17 kilometer....dan komt er een enorme regenbui die mij en hun zeiknat maken. Gelukkig kan ik bij de coachpost even sokken wisselen en loop met droge sokken door....heerlijk. Bij de verzorgingsposten pak ik steeds een gel en water en wandel er doorheen...even ontspannen. Lars motiveert me naar de halve marathon toe, dan naar de dijk, 25 km punt,  volgende doorkomst inhet stadion...28 km. Bij 25 km wordt het zwaarder...de benen beginnen pijn te doen. Nu komt het op karakter aan. Een groep supporters op de fiets met Lars, mijn moeder en schoonfamilie lullen me door de laatste ronde heen. De avond valt, de schemer valt in in een trance pak ik mijn laatste colaatjes aan het begin van de dijk en loop naar de torens van de haven. Mijn moeder en Lars praten me moed in en ik kan blijven lopen. Van binnen besef ik me dat ik de hele marathon heb kunnen hardlopen (of wat erop lijkt....) en alleen gewandeld heb bij de verzorging. Een duurloop van 5 uur en driekwartier....3 uur langer dan ik ooit liep. 

Bij de speedboothaven zie ik nog de buren die speciaal voor mij naar de dijk kwamen met hun speedbootje en daarna wegraceten over het verlaten gooimeer en ik mijn laatste kilometers maak over de bijna verlaten dijk. 

De laatste kilometer ga ik alleen in...mijn begeleiders fietsen vooruit om mij in het stadion te ontvangen. Bij de tentjes staan mijn collega's me op te wachten en escorteren me naar het stadion onder luide aanmodigingen....kippenvel komt op ik kom uit mijn trance...het stadion dient zich aan...Ruud de Haan zet de toon en de sfeer.... ik duik in een warme deken...mama en milko geven me bloemen en lopen met me mee in de laatste meters....juichende mensen...applaus....extase....Madelon in de laatste meters ... Warme zoen... Tranen en dan het finishpodium. Daar kwam alles samen....wat een powermoment...I MADE IT! Ik kijk om en laat het moment goed binnenkomen ...HEERLIJK. 

Dan de medaille, het finishershirt en een banaan. Buiten het hek staan al mijn supporters, champagne van de baas, toffees van de schoonzussen en bloemen, hugs en zoenen. Emotionele momenten met madelon, milko, pap en mam, lars, ruud, annamarie, peter, judie, marlies en petra, john en marty en alle andere supporters. Wat een extatische energie....ik voel het allemaal ...kan het zien, ruiken en voelen. Heel bijzonder moment! Met dank aan collega Vincent.....DE foto van HET moment.

Epiloog

Ik ben heel erg blij dat ik dit heb kunnen ondernemen. Ik wist niet dat het zo zwaar was om de voorbereiding te kunnen volbrengen....en dan heb ik het niet over het fysieke stuk, maar over het sociaal-mentale. Het combineren van een fulltime baan met een gezinsleven en zo'n uitdaging vergde alle energie, inventiviteit en flexibiliteit die ik in me had. Maar meer nog vergde het van mijn twee lieverds Madelon en Milko die mij steeds weer zagen vertrekken als ik thuis kwam van werk of moesten accepteren dat ik in de vakantie 20 uur moest trainen. Hun dank ik dus ook vanuit het diepst van mijn ziel voor de ruimte die ik daarvoor afgelopen maanden kreeg. 

Maar het was het allemaal waard als ik terugkijk op wat ik voelde op de finish, de gezichten en de emoties van al de mensen om me heen. ONBETAALBAAR